تحلیل عرفانی یقین و بازتاب آن در آثار ادبی تا پایان قرن ششم هجری

احوال عرفانی یکی از مباحث مهم عرفان و تصوف اسلامی به شمار می آید. سالک در سیر استکمالی خود باید درون را تزکیه و صافی کند تا آماده و شایست? دریافت احوال شود. علاوه بر جایگاه والایی که یقین در قرآن کریم دارد، عرفا نیز به عنوان یکی از احوال عرفانی اهمیت زیادی برای آن قائل شده اند و آن را اصل و ریش? تمام احوال عرفانی دانسته اند. بیشتر نویسندگان و شاعران به موضوع یقین توجه نشان داده و از ابعاد مختلف آن را تبین کرده اند بدین جهت این حال عرفانی در متون منثور و منظوم بازتاب گسترده ای داشته است. این مبحث در این متون بیشتر بر اساس سه رکن «ایمان»، «مشاهده» و «شک» استوار شده است. این رساله بر آن است که با مطالع? متون عرفانی تا پایان قرن ششم هجری، یقین را به عنوان آخرین حال عرفانی نقد و تحلیل کند و شیو? بازتاب آن را در متون نظم و نثر فارسی تبین سازد.